як вялікія і шэрыя хмары плывуць ад мозга да сэрца...
мінуюць вялікі шлях...
змяняюцца...
а што сэрца?
а што яно можа адказаць...
яно вар"яцкае...
яно далекае...
дзікае...
але яно такое рамантычнае...
яно не жадае разумець, чаму адбываецца так і тое аб чым яно не думае..
і ніяк не адбудзецца тое, аб чым яно бясконца марыць...
гэтыя думкі як чыстае празрыстае неба...
такое вялікае, што не праляцець... не зразумець...
гэтыя пачуцці нараджаюцца недзе там, каля жывата...
лехкімі дрыжыкамі...
і ляцяць да думак...
ў неба...
да сініх хмараў...
я больш нічога не разумею...
толькі прыемна цепла...
добра калі есць...